UNSEEN vierde dit jaar zijn vijfjarig jubileum en ik wilde er al vijf jaar naartoe, maar dat kwam er nooit van. Meestal ging ik ieder najaar naar de Buchmesse in Frankfurt en dat was altijd al weken van tevoren hectisch met afspraken maken, voorbereiding etc. Waarom er in het najaar zo veel evenementen zijn en in het voorjaar betrekkelijk weinig is beyond me, maar goed, dit jaar lukte het me dan eindelijk te gaan. Dit in de plaats van de VTWonen beurs , Meet the Blogger en de Dutch Design Week (die ik een jaartje oversla). Ik heb tenslotte een baby en ik kan (nog steeds) niet heksen al zou dat natuurlijk superhandig zijn. Quality over quantity zeg ik dus maar tegen mezelf. Zo nu en dan kies ik iets uit (een event, beurs of andere uitnodiging). Omdat ik dan niet de volgende dag weer naar iets anders ga, blijft dat leuk. Bovendien heeft het mijn onverdeelde aandacht. Ik kan bijvoorbeeld dus echt een gesprek met iemand voeren (hoezee!) of zoals vorige week vrijdag met aandacht de foto’s bekijken. Jongens, wat een luxe is dat! UNSEEN is een internationale fotobeurs gericht op de ontdekking van nieuw talent en nog niet eerder gezien […]
De slash-generatie is de generatie van twintigers die zichzelf niet langer vereenzelvigt met een bepaald beroep of ‘hokje’. Ze definiëren zichzelf door middel van een / (slash). Ze zijn en-en in plaats van of-of. Ik behoor niet tot deze generatie. Ik ben nog grootgebracht vanuit het idee dat je een echt vak moest leren en een eenduidig persoon moest zijn. Als meerdere dingen je interesse hadden, kon dat alleen maar leiden tot een onprofessioneel ratjetoe. Dat vak zou je moeten redden van een onprofessioneel chaotisch bestaan. ‘Specialiseren’ was een toverwoord en met mijn eclectische natuur werd korte metten gemaakt. Best problematisch als je veel dingen interessant vindt. Dit probleem werd bijvoorbeeld zichtbaar toen ik een studie moest kiezen: zo studeerde ik kortstondig Levensbeschouwingen, Rechten en Nederlands voor ik mijn metiér vond in Literatuurwetenschappen gevolgd door Cultuuranalyse, maar achteraf gezien had ik evenzogoed kunnen kiezen voor een creatieve studie als bijvoorbeeld de ModeAkademie, Grafisch Vormgever (Willem de Kooning), Productontwerper, Interieurontwerper etc. Toen ik mijn literatuurscriptie moest schrijven ging dat over het filosofisch-psychologische begrip ‘identiteit’ en ik bestuurde psychoanalisten als Freud en Lacan. Thuis, mijn moeder is astrologe, maakte ik vroeg kennis met spirituele begrippen als reïncarnatie. In mijn tijd was de […]
Birds don’t cry, small birdsuffering in a big city is a photography project and book by photographer Anjès Gesink in collaboration with André de Baerdemaeker, Ernest van der Kwast and Kees Moelike. It’s a book with portraits of birds that found their way to the Rotterdam bird sanctuary Vogelklas Karel Schot. The photo’s depict birds who are in need of a helping hand because they were in a difficult situation. They show the vulnerability of those small creatures that are totally surrendered to human hands and human mercy. They zoom in and allow us to look really close to these birds. How strange that these little beings still find their way in a big city and manage to survive and how sad that sometimes they don’t. These birds are a touch of innocence in an environment that can be brutal and in a way they also are meaningful for us as people living in that city. Because we are also vulnerable and the city can be alien for us too. Let’s look upon these small creatures a little more often and think twice before scaring away a pigeon. Beneath all the filth and sickness from the city there’s a shiny new bird that hopes to fly. […]
